บทร้องละครรำ มักจะเริ่มต้นด้วยวลีนี้ เป็นการแนะนำตัวละคร ก่อนที่จะดำเนินบทบาทต่างๆ ไปตามท้องเรื่อง นับว่าเหมาะสมทีเดียว กับการเริ่มต้นบทความชิ้นแรกนี้ งานเขียนบนสื่ออินเทอร์เน็ต ของครูคนนึง ที่ขอเรียกตัวเองว่า "ครูรำไทย"
มาจะกล่าวบทไป ... ครูรำไทยคนนี้ ขอเรียกตัวเองว่า "ครู" อย่างเต็มภาคภูมิ เพราะถึงวันนี้สอนรำไทยมาแล้วกว่า 19 ปี ตอนเป็นเด็กก็อยากเป็นหมอ โตขึ้นมาอีกนิดก็อยากเรียนหนังสือไปเรื่อยๆ จนกว่าจะไม่มีอะไรให้เรียน ไม่เคยมีความคิดอยากเป็นครู จนถึงวันนึงเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ไม่เคยนึกฝัน ว่าการฝึกงานเพื่อให้ครบหลักสูตรของสาขาวิชาเรียน จะกลายเป็น "งานอดิเรก" และ "อาชีพ" ที่ยังคงทำต่อเนื่องมาจนถึงวันนี้
เมื่อหลายปีก่อน มักบอกใครๆ ว่า ทำงานอดิเรก สอนรำไทย เสาร์-อาทิตย์ ขณะที่วันจันทร์-ศุกร์ ก็ทำงานประจำเป็นสาวออฟฟิสทั่วไป เกือบทุกคนที่ได้ฟัง ก็จะทำตาโต เมื่อรู้ว่าเรียนจบนาฏศิลป์ เพราะทุกออฟฟิสที่ทำงานมา ไม่ได้ใช้วุฒิการศึกษานี้ ประกอบการสมัครงานเลย ทำให้เกิดความภูมิใจกับตัวเองลึกๆ ที่มีโอกาสนำวิชาความรู้ที่ร่ำเรียนมาหลายปี มาใช้ในการ "ทำงานอดิเรก" ซึ่งหลายๆ ครั้ง ให้ความสุข และความสนุก มากกว่า "งานประจำ" เสียอีก
มาจะกล่าวบทไป ... บทเริ่มต้นของ "ครูรำไทย" ก็เริ่มต้นขึ้น ด้วยประการฉะนี้
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น